ΜΠΑΜΠΑ ΜΗΝ ΞΑΝΑΠΕΘΑΝΕΙΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ!
των Αλέξανδρου Ρήγα και Δημήτρη Αποστόλου
H θεατρική ομάδα Π.Σ. «Σιμωνίδης ο Κείος», παρουσιάζει φέτος την παράσταση Μπαμπά μην Ξαναπεθάνεις Παρασκευή …! των Αλέξανδρου Ρήγα και Δημήτρη Αποστόλου.
Η παράσταση πραγματοποιήθηκε 17,18,19,23,24,25,26 Φεβρουαρίου 2018 και
10,11,12,16,17,18,19 Μαρτίου 2018 και ώρα 20.30, στο Πνευματικό Κέντρο «Στυλιανός Ρέστης», στην Κορησσία. Η παράσταση πραγματοποιήθηκε και στην Αθήνα.
Δείτε το trailer της παράστασης και άλλες πληροφορίες ΕΔΩ
Η παράσταση «Μπαμπά μην Ξαναπεθάνεις Παρασκευή…» μονοπώλησε για πέντε συνεχόμενα χρόνια το θεατρικό ενδιαφέρον της Αθήνας με ανεβάσματα σε μεγάλα θέατρα (θέατρο Ήβη, Λαμπέτη, Αθηνά) και παρουσιάστηκε σε όλη την Ελλάδα σε δύο θριαμβευτικές περιοδείες. Παρουσιάστηκε επίσης για δύο συνεχόμενες χρονιές από το Σατιρικό θέατρο Κύπρου σε σκηνοθεσία Δέσποινας Μπεμπεδέλη, ενώ έχει παρουσιαστεί από δεκάδες ερασιτεχνικούς θιάσους στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Γιατί οι νεκροί τρώνε τυρόπιτες;
Ποια είναι η διαφορά μιας τυρόπιτας κουρού από έναν Κούρο στους Γαργαλιάνους;
Πότε μια μοιρολογίστρα τρίζει;
Γίνεται να κλάψεις λάθος άνθρωπο;
Γιατί έχει θεριέψει η ομοφυλοφιλία στην επαρχία;
Βγάζει καλή φούντα η Καλαμάτα;
Μπορούν να τα βρουν μεταξύ τους δύο γυναίκες του lifestyle;
Μήπως να τον φάμε;
Επιστρέφει κανείς πορτοφόλι στην Ελλάδα;
Χάνουμε τελικά 21 γραμμάρια όταν πεθαίνουμε;
Εσύ είσαι το τσουλάκι που έλεγε ο Λευτέρης;
Είχε ο Νέστορας -ο παλιός- εξοχικό ανάκτορο;
Τέτοια και παρόμοια μεταφυσικά ερωτήματα θέτουν ο
Αλέξανδρος Ρήγας και ο Δημήτρης Αποστόλου
στο θεατρικό έργο
«Μπαμπά … Μην Ξαναπεθάνεις Παρασκευή».
Και το περίεργο δεν είναι που τα θέτουν…Το περίεργο είναι που τα απαντούν!
Την παράσταση έχουν παρακολουθήσει και αγαπήσει πάνω από ένα εκατομμύριο θεατές. Ένα νούμερο ρεκόρ που προβλέπεται να συνεχίζει να αυξάνεται.
Παίζουν με αλφαβητική σειρά:
Γιαννης Βρετταρος , Θοδωρης Καμιλης , Βαρβαρα Κορασιδη , Δημητρα Κορασιδη , Εφη Λεπουρα , Μαρια Λεπουρα , Παναγιωτης Ξεστερνος , Πετρος Πασπατης , Βαρβαρα Σταβαρη , Χριστινα Τσουλου.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Κείμενο: Αλέξανδρος Ρήγας – Δημήτρης Αποστόλου
Σκηνοθεσια: Δημητρης Μανεσης
Σκηνικα: Πεπετα Αρβανιτη
Κατασκευη Σκηνικων: Νικος Ζουλος
Κοστουμια: Celia May
Φωτισμοι-Ηχοι:Αλεξανδρος Αγγελοπουλος
Βοηθος Σκηνοθετη: Μανωλης Πουλης
Graphic Design: Θυμιος Βρεττος
Παραγωγη: Πολιτιστικος Συλλογος Κεας
--------------------------------------------------------------------------------------------
--------------------------------------------------------------------------------------------
--------------------------------------------------------------------------------------------
--------------------------------------------------------------------------------------------
του Ροζέ Βιτράκ
Σκηνοθεσία: Γιώργος Ευγενικός
Μετάφραση: Παύλος Μάτεσης
Σκηνικά: Άννα Ψύλλα
Κοστούμια: Παναγιώτης Ξέστερνος
Ήχος / Φώτα: Αλέξης Αγγελόπουλος, Γιάννης Παντελίδης
Βοηθός σκηνοθέτη: Μαρία Σταβάρη
Παίζουν με σειρά εμφάνισης:
Γιάννης Βρέτταρος (Βικτώρ Πωμέλ)
Έφη Λέπουρα (Λιλή)
Σκηνικά: Άννα Ψύλλα
Κοστούμια: Παναγιώτης Ξέστερνος
Ήχος / Φώτα: Αλέξης Αγγελόπουλος, Γιάννης Παντελίδης
Βοηθός σκηνοθέτη: Μαρία Σταβάρη
Παίζουν με σειρά εμφάνισης:
Γιάννης Βρέτταρος (Βικτώρ Πωμέλ)
Έφη Λέπουρα (Λιλή)
Μιχαλένια Δεμένεγα (Εσθήρ Μανιώ)
Βαρβάρα Σταβάρη (Αιμιλία Πωμέλ)
Ανδρέας Μουζάκης (Κάρολος Πωμέλ)
Δήμητρα Κορασίδη (Θηρεσία Μανιώ )
Παναγιώτης Ξέστερνος (Αντωνάκης Μανιώ)
Πέτρος Πασπάτης (Στρατηγός Στέφανος Λονσεγκύρ)
Χριστίνα Τσούλου (Ίντα Νεκρεμάρ)
Ευαγγελία Τσαμαδού (Οπτασία)
Ολύνα Γιαλαμά (Μαρία)
Δημήτρης Ψημίτης (Γιατρός)
Λίγα λόγια για το έργο
Είναι το διασημότερο έργο του Βιτράκ, με παγκόσμια καριέρα. Πρωτοπαρουσιάστηκε το 1928 από το Θέατρο Ζαρύ, και έμελλε να είναι η τελευταία του παράσταση. Η μπροσούρα του θε-άτρου παρουσίαζε το έργο ως «δράμα αστικό, σε τρεις πράξεις, έρ-γο λυρικό, επιθετικό, με στόχο την αστική οικογένεια».
Με το Βικτόρ, ή τα Παιδιά στην εξουσία, ο Βιτράκ διοχετεύει το σουρεαλιστικό πνεύμα μέσα σε φόρμα παραδοσιακή, και πετυ-χαίνει μια θαυμαστή εξισορρόπηση των αντίθετων αυτών στοιχείων.
Διαλέγει τον φαρσικό χώρο του «έργου σαλονιού» και το κλασικό κα-λούπι των τριών ενοτήτων: ενότητα χρόνου (μια βραδιά), χώρου (ένα αστικό διαμέρισμα) και ενότητα δράσης, που διατηρείται με την αντί-θεση ανάμεσα στην “αγνή νεότητα” και τους “ένοχους γονείς”, ή την παράδοση της εξουσίας στα παιδιά.
Ο Βικτόρ, εννιάχρονο παιδί με ανάστημα, μυαλό και ευαισθησία ώριμου άντρα, ανακαλύπτει μέσα σε μια βραδιά τον κόσμο. Κοινωνεί όλες τις εμπειρίες της ζωής, και στο τέλος της βραδιάς πεθαίνει, αφού αναλώθηκε. Με την ίδια πορεία που το φρούτο ωριμάζει και πέφτει από το δέντρο. Η πορεία του από το άδολο, παιχνιδιάρικο γέλιο προς την αποκάλυψη της δυσωδίας, προς τη θλίψη, τη γνώση, έχει φυσιολο-γικό τέρμα της τον θάνατο.
Οι βιογράφοι του συγγραφέα βρίσκουν συγγένεια ανάμεσα σ’ αυτόν και τον ήρωά του, ομοιότητες ανάμεσα στά άλλα πρόσωπα του έργου και στους συγγενείς του. Ωστόσο, ένα πρόσωπο του έργου είναι γέννημα αποκλειστικά δικό του: η κυρία Ίντα Νεκρεμάρ. Ο θάνατος ενσαρκωμένος από μια νέα, όμορφη, πλούσια κυρία με ένα ανησυχητι-κό και θορυβώδες ελάττωμα: την εκκωφαντική ακράτειά της. Η γεύση του θανάτου, συνοδευόμενη από τα ηχητικά εφέ της κυρίας Ίντας, κυ-κλώνει το έργο από τη δεύτερη πράξη και μετά, τραγική και γελοία μαζί, επίμονη, διασκεδαστική και γκροτέσκα, βασικό επίτευγμα του έρ-γου, επίτευγμα ιδιοφυίας.
Όμως, η δεσπόζουσα κωμικότητα του έργου πηγάζει από τον ίδιο τον Βικτόρ. Εννέα χρονών, με ανάστημα 1,80, που κι αυτό αυξάνει στη διάρκεια της βραδιάς, παρατηρεί τη φυλή των Ηλιθίων, τη φυλή των Μοιχών, κυριεύει την εξουσία και γίνεται τιμωρός. Κατευθύνει τους μεγάλους με ένα πνεύμα και μια σιγουριά στην κρίση που προκαλεί τρόμο. Εκπληκτικός παίκτης, βρίσκει το αδύνατο σημείο των αντιπά-λων και τους αφήνει μόνο αφού τους αναγκάσει να ορμήσουν μόνοι τους προς τη γελοιοποίησή τους, ή στο θάνατο. Με ανάλαφρο ύφος ξω-τικού, καρδιά αγνή, λογική δίκοπη, τον χαρακτηρίζει μια ολότελα παι-δική διάθεση, στοιχείο που τον εμποδίζει να γίνει πρόσωπο απωθητικό. Δεν είναι παρά ένα παιδί που παίζει και σκοτώνεται από το ίδιο του το παιχνίδι.
Το έργο εκφεύγει από κάθε προσπάθεια ταξινόμησης. Αν πούμε πως είναι μια κεραυνοβόλα κριτική πάνω στην ηλιθιότητα και τη γε-λοιότητα της αστικής τάξης, περιορίζουμε τον ορίζοντά του. Δεν είναι έργο «κοινωνικό» ή «σουρεαλιστικό». Είναι, με τέλειο θεατρικό τρόπο, η φωνή της υγείας και της αλήθειας που ντροπιάστηκε κατά τη συναλ-λαγή μας με τον κόσμο.
Ο Βικτόρ δεν ανήκει σε καμιά σχολή γιατί είναι έργο που φέρει τη σφραγίδα της δωρεάς.
Λίγα λόγια για τον συγγραφέα
Ο Ροζέ Βιτράκ γεννήθηκε στα 1899 στη γαλλική κωμόπολη Πενσάκ, από γονείς μεγαλοκτηματίες. Πέρασε δύσκολα παιδικά και εφηβικά χρόνια, μέσα σε μια οικογένεια διχασμένη από τις επι-πολαιότητες του επαρχιώτη “δονζουάν” πατέρα του.
Στα 1921 γνωρίστηκε με το ντανταϊστικό κίνημα και έγινε φίλος με τον Αραγκόν. Στα 1924 είναι κιόλας βασικό στέλεχος της ομάδας των Υπερρεαλιστών, και από τους πρωτεργάτες του υπερ-ρεαλισμού, του λογοτεχνικού και καλλιτεχνικού κινήματος που βα-σίστηκε στη φροϋδική θεωρία και επιδίωξε την έκφραση του υπο-συνείδητου κόσμου, χωρίς λογικό έλεγχο, χωρίς ηθικούς και αισθη-τικούς περιορισμούς. Ο Αντρέ Μπρετόν όμως τον κατηγορεί για αρριβισμό και τον διαγράφει, καθώς και τον Αντονέν Αρτώ.
Κρύβοντας την πίκρα για την αποπομπή του από μια ομάδα, όπου ποτέ του δεν έπαψε να ανήκει ουσιαστικά, στρέφεται προς το θέατρο πιο ενεργά. Μαζί με τον Αρτώ, ιδρύουν στα 1927 το Θέα-τρο Αλφρέ Ζαρρύ. Στα δύο μόλις χρόνια της ταραχώδους λειτουρ-γίας του, καταφέρνει να προκαλέσει αμηχανία και διχασμό της κρι-τικής και του κοινού, την οργή των ίδιων των σουρεαλιστών, ακό-μα και πολιτικό σκάνδαλο.
Στα επόμενα χρόνια, ο Βιτράκ εργάζεται ως τεχνοκριτικός σε λογοτεχνικά περιοδικά, στο ραδιόφωνο, και γράφει διαλόγους για τον κινηματογράφο, συνεχίζοντας παράλληλα τη συγγραφή θεατρι-κών έργων. Η υγεία του αρχίζει να κλονίζεται από τον αλκοολισμό. Η κριτική αντιμετωπίζει εχθρικά τα έργα του. Εκείνοι που παλιό-τερα δυσφορούσαν για την παρουσία του σουρεαλιστικού στοιχεί-ου, τώρα δυσφορούν για την απουσία του. Ο Ζαν Ανούιγ τον υπερ-ασπίζεται με θέρμη στον τύπο, απαντώντας στους κριτικούς πως τον κρίνουν με κριτήρια κατάλληλα για απαρχαιωμένο θέατρο. Πολύ αργά όμως, γιατί το τέλος για τον Βιτράκ πλησιάζει.
Πέθανε πενήντα τριών χρονών, σε μια ηλικία όπου οι συνετοί αστοί ξεκινούν για δημόσια καριέρα. Οι μετοχές του αρχίζουν να α-νεβαίνουν μετά το θάνατό του. Το πανεπιστήμιο του θεάτρου των Εθνών οργανώνει εργαστήριο για το σουρεαλιστικό θέατρο, και ει-δικά για τον Βιτράκ. Στα πανεπιστήμια όλου του κόσμου εκπονού-νται διατριβές με θέμα τον Βιτράκ.
Στη δεκαετία του ’60 τα άπαντά του μεταφράζονται σε πολλές γλώσσες και οι παραστάσεις των έργων του γνωρίζουν παγκόσμια μεγάλη επιτυχία. Το κοινό είναι τώρα ώριμο να δεχθεί τον Ροζέ Βιτράκ.
--------------------------------------------------------------------------------------------
Η θεατρική ομάδα του πολιτιστικού συλλόγου “Σιμωνίδης ο Κείος” παρουσίασε την παράσταση “Μήδεια”. Όχι τη γνωστή τραγωδία του μεγάλου μας αρχαίου ποιητή Ευριπίδη, αλλά την άλλη, του Μποστ, του γνωστού γελοιογράφου και θεατρικού συγγραφέα.
Η Μήδεια του Ευριπίδη γράφτηκε πριν 2000 χρόνια ενώ η Μήδεια του Μποστ πριν 20. Παρ’όλα αυτά, τα δύο έργα έχουν πολλές ομοιότητες. Η Μήδεια είναι βασιλοπούλα από την Κολχίδα, τη σημερινή Ουκρανία. Εκεί γνωρίζει τον Ιάσονα, αυτόν της αργοναυτικής εκστρατείας, που πήγαινε να πάρει το χρυσόμαλλο δέρας. Τον ερωτεύεται και φεύγει μαζί του για το Βόλο. Κάνουν δύο γιούς, όμως ο Ιάσων αποδεικνύεται πολύ άπιστος και η Μήδεια πληγωμένη σφάζει τα παιδιά τους για να τον εκδικηθεί.
Ο Μποστ, βασισμένος σ’αυτή την ιστορία του Ευριπίδη, σχολιάζει την επικαιρότητα, την οικονομία, τα κοινωνικά ήθη, το ρατσισμό, τις ανθρώπινες σχέσεις και γενικά τη φύση του νεοέλληνα, με τρόπο εύστοχο και καυστικό. Στη δική του Μήδεια, τα παιδιά δεν είναι αμέτοχα θύματα αλλά με τα καμώματά τους δίνουν συνέχεια αφορμή στη μάνα τους να εκνευρίζεται. Δε διαβάζουν, δε δουλεύουν, το μυαλό τους είναι συνέχεια... αλλού... και γενικά το πάνε φιρί-φιρί για σφάξιμο! Έτσι μαζί με τους βασικούς ήρωες του έργου, τη Μήδεια, τον Ιάσονα και τον Τροφό, το δάσκαλο των παιδιών, μπλέκονται καλόγριες, καλόγεροι, ψαράδες, τυφλοί, μέχρι κι ο ίδιος ο ποιητής Ευριπίδης! Και βέβαια, μία είναι η βασική διαφορά. Στην αρχαία τραγωδία θα κλαίγαμε, ενώ στη Μήδεια του Μποστ γελάσαμε πολύ!!!
Η παράσταση πραγματοποιήθηκε στις 2, 3, 4, 5 και 10, 11, 12 Φεβρουαρίου 2012, στο Πνευματικό Κέντρο "Στυλιανός Ρέστης", στην Κορησσία, στις 20:30.
Είναι το διασημότερο έργο του Βιτράκ, με παγκόσμια καριέρα. Πρωτοπαρουσιάστηκε το 1928 από το Θέατρο Ζαρύ, και έμελλε να είναι η τελευταία του παράσταση. Η μπροσούρα του θε-άτρου παρουσίαζε το έργο ως «δράμα αστικό, σε τρεις πράξεις, έρ-γο λυρικό, επιθετικό, με στόχο την αστική οικογένεια».
Με το Βικτόρ, ή τα Παιδιά στην εξουσία, ο Βιτράκ διοχετεύει το σουρεαλιστικό πνεύμα μέσα σε φόρμα παραδοσιακή, και πετυ-χαίνει μια θαυμαστή εξισορρόπηση των αντίθετων αυτών στοιχείων.
Διαλέγει τον φαρσικό χώρο του «έργου σαλονιού» και το κλασικό κα-λούπι των τριών ενοτήτων: ενότητα χρόνου (μια βραδιά), χώρου (ένα αστικό διαμέρισμα) και ενότητα δράσης, που διατηρείται με την αντί-θεση ανάμεσα στην “αγνή νεότητα” και τους “ένοχους γονείς”, ή την παράδοση της εξουσίας στα παιδιά.
Ο Βικτόρ, εννιάχρονο παιδί με ανάστημα, μυαλό και ευαισθησία ώριμου άντρα, ανακαλύπτει μέσα σε μια βραδιά τον κόσμο. Κοινωνεί όλες τις εμπειρίες της ζωής, και στο τέλος της βραδιάς πεθαίνει, αφού αναλώθηκε. Με την ίδια πορεία που το φρούτο ωριμάζει και πέφτει από το δέντρο. Η πορεία του από το άδολο, παιχνιδιάρικο γέλιο προς την αποκάλυψη της δυσωδίας, προς τη θλίψη, τη γνώση, έχει φυσιολο-γικό τέρμα της τον θάνατο.
Οι βιογράφοι του συγγραφέα βρίσκουν συγγένεια ανάμεσα σ’ αυτόν και τον ήρωά του, ομοιότητες ανάμεσα στά άλλα πρόσωπα του έργου και στους συγγενείς του. Ωστόσο, ένα πρόσωπο του έργου είναι γέννημα αποκλειστικά δικό του: η κυρία Ίντα Νεκρεμάρ. Ο θάνατος ενσαρκωμένος από μια νέα, όμορφη, πλούσια κυρία με ένα ανησυχητι-κό και θορυβώδες ελάττωμα: την εκκωφαντική ακράτειά της. Η γεύση του θανάτου, συνοδευόμενη από τα ηχητικά εφέ της κυρίας Ίντας, κυ-κλώνει το έργο από τη δεύτερη πράξη και μετά, τραγική και γελοία μαζί, επίμονη, διασκεδαστική και γκροτέσκα, βασικό επίτευγμα του έρ-γου, επίτευγμα ιδιοφυίας.
Όμως, η δεσπόζουσα κωμικότητα του έργου πηγάζει από τον ίδιο τον Βικτόρ. Εννέα χρονών, με ανάστημα 1,80, που κι αυτό αυξάνει στη διάρκεια της βραδιάς, παρατηρεί τη φυλή των Ηλιθίων, τη φυλή των Μοιχών, κυριεύει την εξουσία και γίνεται τιμωρός. Κατευθύνει τους μεγάλους με ένα πνεύμα και μια σιγουριά στην κρίση που προκαλεί τρόμο. Εκπληκτικός παίκτης, βρίσκει το αδύνατο σημείο των αντιπά-λων και τους αφήνει μόνο αφού τους αναγκάσει να ορμήσουν μόνοι τους προς τη γελοιοποίησή τους, ή στο θάνατο. Με ανάλαφρο ύφος ξω-τικού, καρδιά αγνή, λογική δίκοπη, τον χαρακτηρίζει μια ολότελα παι-δική διάθεση, στοιχείο που τον εμποδίζει να γίνει πρόσωπο απωθητικό. Δεν είναι παρά ένα παιδί που παίζει και σκοτώνεται από το ίδιο του το παιχνίδι.
Το έργο εκφεύγει από κάθε προσπάθεια ταξινόμησης. Αν πούμε πως είναι μια κεραυνοβόλα κριτική πάνω στην ηλιθιότητα και τη γε-λοιότητα της αστικής τάξης, περιορίζουμε τον ορίζοντά του. Δεν είναι έργο «κοινωνικό» ή «σουρεαλιστικό». Είναι, με τέλειο θεατρικό τρόπο, η φωνή της υγείας και της αλήθειας που ντροπιάστηκε κατά τη συναλ-λαγή μας με τον κόσμο.
Ο Βικτόρ δεν ανήκει σε καμιά σχολή γιατί είναι έργο που φέρει τη σφραγίδα της δωρεάς.
Λίγα λόγια για τον συγγραφέα
Ο Ροζέ Βιτράκ γεννήθηκε στα 1899 στη γαλλική κωμόπολη Πενσάκ, από γονείς μεγαλοκτηματίες. Πέρασε δύσκολα παιδικά και εφηβικά χρόνια, μέσα σε μια οικογένεια διχασμένη από τις επι-πολαιότητες του επαρχιώτη “δονζουάν” πατέρα του.
Στα 1921 γνωρίστηκε με το ντανταϊστικό κίνημα και έγινε φίλος με τον Αραγκόν. Στα 1924 είναι κιόλας βασικό στέλεχος της ομάδας των Υπερρεαλιστών, και από τους πρωτεργάτες του υπερ-ρεαλισμού, του λογοτεχνικού και καλλιτεχνικού κινήματος που βα-σίστηκε στη φροϋδική θεωρία και επιδίωξε την έκφραση του υπο-συνείδητου κόσμου, χωρίς λογικό έλεγχο, χωρίς ηθικούς και αισθη-τικούς περιορισμούς. Ο Αντρέ Μπρετόν όμως τον κατηγορεί για αρριβισμό και τον διαγράφει, καθώς και τον Αντονέν Αρτώ.
Κρύβοντας την πίκρα για την αποπομπή του από μια ομάδα, όπου ποτέ του δεν έπαψε να ανήκει ουσιαστικά, στρέφεται προς το θέατρο πιο ενεργά. Μαζί με τον Αρτώ, ιδρύουν στα 1927 το Θέα-τρο Αλφρέ Ζαρρύ. Στα δύο μόλις χρόνια της ταραχώδους λειτουρ-γίας του, καταφέρνει να προκαλέσει αμηχανία και διχασμό της κρι-τικής και του κοινού, την οργή των ίδιων των σουρεαλιστών, ακό-μα και πολιτικό σκάνδαλο.
Στα επόμενα χρόνια, ο Βιτράκ εργάζεται ως τεχνοκριτικός σε λογοτεχνικά περιοδικά, στο ραδιόφωνο, και γράφει διαλόγους για τον κινηματογράφο, συνεχίζοντας παράλληλα τη συγγραφή θεατρι-κών έργων. Η υγεία του αρχίζει να κλονίζεται από τον αλκοολισμό. Η κριτική αντιμετωπίζει εχθρικά τα έργα του. Εκείνοι που παλιό-τερα δυσφορούσαν για την παρουσία του σουρεαλιστικού στοιχεί-ου, τώρα δυσφορούν για την απουσία του. Ο Ζαν Ανούιγ τον υπερ-ασπίζεται με θέρμη στον τύπο, απαντώντας στους κριτικούς πως τον κρίνουν με κριτήρια κατάλληλα για απαρχαιωμένο θέατρο. Πολύ αργά όμως, γιατί το τέλος για τον Βιτράκ πλησιάζει.
Πέθανε πενήντα τριών χρονών, σε μια ηλικία όπου οι συνετοί αστοί ξεκινούν για δημόσια καριέρα. Οι μετοχές του αρχίζουν να α-νεβαίνουν μετά το θάνατό του. Το πανεπιστήμιο του θεάτρου των Εθνών οργανώνει εργαστήριο για το σουρεαλιστικό θέατρο, και ει-δικά για τον Βιτράκ. Στα πανεπιστήμια όλου του κόσμου εκπονού-νται διατριβές με θέμα τον Βιτράκ.
Στη δεκαετία του ’60 τα άπαντά του μεταφράζονται σε πολλές γλώσσες και οι παραστάσεις των έργων του γνωρίζουν παγκόσμια μεγάλη επιτυχία. Το κοινό είναι τώρα ώριμο να δεχθεί τον Ροζέ Βιτράκ.
(Κείμενα του Παύλου Μάτεσι μεταφραστή του έργου)
--------------------------------------------------------------------------------------------
ΜΗΔΕΙΑ του Μποστ!
Η θεατρική ομάδα του πολιτιστικού συλλόγου “Σιμωνίδης ο Κείος” παρουσίασε την παράσταση “Μήδεια”. Όχι τη γνωστή τραγωδία του μεγάλου μας αρχαίου ποιητή Ευριπίδη, αλλά την άλλη, του Μποστ, του γνωστού γελοιογράφου και θεατρικού συγγραφέα.
Η Μήδεια του Ευριπίδη γράφτηκε πριν 2000 χρόνια ενώ η Μήδεια του Μποστ πριν 20. Παρ’όλα αυτά, τα δύο έργα έχουν πολλές ομοιότητες. Η Μήδεια είναι βασιλοπούλα από την Κολχίδα, τη σημερινή Ουκρανία. Εκεί γνωρίζει τον Ιάσονα, αυτόν της αργοναυτικής εκστρατείας, που πήγαινε να πάρει το χρυσόμαλλο δέρας. Τον ερωτεύεται και φεύγει μαζί του για το Βόλο. Κάνουν δύο γιούς, όμως ο Ιάσων αποδεικνύεται πολύ άπιστος και η Μήδεια πληγωμένη σφάζει τα παιδιά τους για να τον εκδικηθεί.
Ο Μποστ, βασισμένος σ’αυτή την ιστορία του Ευριπίδη, σχολιάζει την επικαιρότητα, την οικονομία, τα κοινωνικά ήθη, το ρατσισμό, τις ανθρώπινες σχέσεις και γενικά τη φύση του νεοέλληνα, με τρόπο εύστοχο και καυστικό. Στη δική του Μήδεια, τα παιδιά δεν είναι αμέτοχα θύματα αλλά με τα καμώματά τους δίνουν συνέχεια αφορμή στη μάνα τους να εκνευρίζεται. Δε διαβάζουν, δε δουλεύουν, το μυαλό τους είναι συνέχεια... αλλού... και γενικά το πάνε φιρί-φιρί για σφάξιμο! Έτσι μαζί με τους βασικούς ήρωες του έργου, τη Μήδεια, τον Ιάσονα και τον Τροφό, το δάσκαλο των παιδιών, μπλέκονται καλόγριες, καλόγεροι, ψαράδες, τυφλοί, μέχρι κι ο ίδιος ο ποιητής Ευριπίδης! Και βέβαια, μία είναι η βασική διαφορά. Στην αρχαία τραγωδία θα κλαίγαμε, ενώ στη Μήδεια του Μποστ γελάσαμε πολύ!!!
Η παράσταση πραγματοποιήθηκε στις 2, 3, 4, 5 και 10, 11, 12 Φεβρουαρίου 2012, στο Πνευματικό Κέντρο "Στυλιανός Ρέστης", στην Κορησσία, στις 20:30.
Τα πολύ ενθουσιώδη σχόλια που απέσπασαν οι παραστάσεις και τα εισιτήρια που εξαντλήθηκαν σε χρόνο ρεκόρ οδήγησαν στην ανάγκη δύο ακόμα παραστάσεων. Η θεατρική ομάδα του πολιτιστικού συλλόγου “Σιμωνίδης ο Κείος” εκτός από τις ήδη προγραμματισμένες παραστάσεις το Φεβρουάριο στην Κέα πραγματοποίησε άλλες δύο ακόμα παραστάσεις για τους φίλους της Τζιας στην Αθήνα. Το Σάββατο 3 Μαρτίου 2012, στις 18:00 και στις 20:30, στο Δημοτικό Θέατρο Αγίου Δημητρίου, Αγίου Δημητρίου 55, στον Άγιο Δημήτριο, όσοι δεν μπορέσαν να βρεθούν στη Τζια, είχαν την ευκαιρία να απολαύσουν τη μοναδική αυτή παράσταση στην Αθήνα.
-------------------------------------------------------------------------------------------------
Η θεατρική ομάδα του πολιτιστικού συλλόγου "Σιμωνίδης ο Κείος" παρουσίασε το θεατρικό έργο του Αntoine De Saint - Exupery "O MIKΡΟΣ ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ" στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Κέας, στην Κορησσία, με τρεις παραστάσεις την Πέμπτη 14/4/ 2011, την Παρασκευή 15/4/2011 και το Σάββατο 16/4/2011 στις 21.00. Η μεγάλη ανταπόκριση του κοινού είχε ως αποτέλεσμα να προγραμματιστούν άλλες τρεις παραστάσεις.
Οι συντελεστές της παράστασης
Σκηνοθεσία: Γιωργος Ευγενικός
Επιμέλεια κίνησης: Silvia Macchi
Μουσική: Νικητας Μαυρογιάννης
Φώτα - Ηχος: Σώζα Μουζάκη, Κώστας Μάρας
Διανομή:
Αφηγητής: Ανδρέας Μουζάκης
Μικρός Πρίγκιπας: Δήμητρα Κορασίδη
Παιδί: Δημήτρης Ψημίτης
Μητέρα, Τριαντάφυλλο, Βασίλισα : Εφη Λέπουρα
Πατέρας, Γεωγράφος Νίκος Δεμένεγας
Τούρκος: Παναγιώτης Ξέστερνος
Φίδι, Ματαιόδοξος : Γιάννης Bρετταρος
Επιχειρηματίας, Μεθυσμένος: Πέτρος Πασπάτης
Φανοκόρος: Βαρβάρα Σταβάρη
Αλεπού: Μιχαλένια Δεμένεγα
-----------------------------------------------------------------------------------------------
Τον Μάρτιο και τον Απρίλιο 2010, η θεατρική ομάδα του πολιτιστικού συλλόγου "Σιμωνίδης ο Κείος" παρουσίασε το έργο του Ντάριο Φο «Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω» στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Κέας, στην Κορησσία
Το «Δεν πληρώνω δεν πληρώνω» αν και γράφτηκε το 1974 χρόνια πριν, αντικατοπτρίζει με εκπληκτικούς διαλόγους τη σημερινή πραγματικότητα. Όπως λέει και ο Νατάριο Φο «Μ’αυτό το έργο θέλουμε να διηγηθούμε την ιστορία δυο οικογενειών, εργατικών ανθρώπων, που αγωνίζονται με μοναδικό τους όπλο την «ανυπακοή» τους, ως Πολίτες, κόντρα στην παράλογη, σημερινή, κοινωνία..»
-------------------------------------------------------------------------------------------------
"O MIKΡΟΣ ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ"
του Αntoine De Saint
του Αntoine De Saint
Η θεατρική ομάδα του πολιτιστικού συλλόγου "Σιμωνίδης ο Κείος" παρουσίασε το θεατρικό έργο του Αntoine De Saint - Exupery "O MIKΡΟΣ ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ" στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Κέας, στην Κορησσία, με τρεις παραστάσεις την Πέμπτη 14/4/ 2011, την Παρασκευή 15/4/2011 και το Σάββατο 16/4/2011 στις 21.00. Η μεγάλη ανταπόκριση του κοινού είχε ως αποτέλεσμα να προγραμματιστούν άλλες τρεις παραστάσεις.
Οι συντελεστές της παράστασης
Σκηνοθεσία: Γιωργος Ευγενικός
Επιμέλεια κίνησης: Silvia Macchi
Μουσική: Νικητας Μαυρογιάννης
Φώτα - Ηχος: Σώζα Μουζάκη, Κώστας Μάρας
Διανομή:
Αφηγητής: Ανδρέας Μουζάκης
Μικρός Πρίγκιπας: Δήμητρα Κορασίδη
Παιδί: Δημήτρης Ψημίτης
Μητέρα, Τριαντάφυλλο, Βασίλισα : Εφη Λέπουρα
Πατέρας, Γεωγράφος Νίκος Δεμένεγας
Τούρκος: Παναγιώτης Ξέστερνος
Φίδι, Ματαιόδοξος : Γιάννης Bρετταρος
Επιχειρηματίας, Μεθυσμένος: Πέτρος Πασπάτης
Φανοκόρος: Βαρβάρα Σταβάρη
Αλεπού: Μιχαλένια Δεμένεγα
-----------------------------------------------------------------------------------------------
Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω
του Ντάριο Φο
Τον Μάρτιο και τον Απρίλιο 2010, η θεατρική ομάδα του πολιτιστικού συλλόγου "Σιμωνίδης ο Κείος" παρουσίασε το έργο του Ντάριο Φο «Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω» στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Κέας, στην Κορησσία
Το «Δεν πληρώνω δεν πληρώνω» αν και γράφτηκε το 1974 χρόνια πριν, αντικατοπτρίζει με εκπληκτικούς διαλόγους τη σημερινή πραγματικότητα. Όπως λέει και ο Νατάριο Φο «Μ’αυτό το έργο θέλουμε να διηγηθούμε την ιστορία δυο οικογενειών, εργατικών ανθρώπων, που αγωνίζονται με μοναδικό τους όπλο την «ανυπακοή» τους, ως Πολίτες, κόντρα στην παράλογη, σημερινή, κοινωνία..»
«Ακριβαίνετε εσείς τα πράγματα;
Ε, κι εμείς λοιπόν, δεν τα πληρώνουμε, τα “απαλλοτριώνουμε”.
Μας κάνετε τη ζωή μας δυσβάσταχτη;
Σας κάνουμε την δική σας δύσκολη»
Οι συντελεστές της παράστασης
Σκηνοθεσία: Γιώργος Ευγενικός.
Σκηνογραφία: Ελένη Τσιόγκα,
Επιμέλεια μουσικής - ήχος - φώτα: Σώζα Μουζάκη, Κώστας Μάρας,
Κομμώσεις – μακιγιάζ: Βαρβάρα Κορασίδη, Μιχαλένια Δεμένεγα.
Εμφανίστηκαν αλφαβητικά οι:
Παναγιώτης Βιτάλης,
Γιάννης Βρέτταρος,
Δήμητρα Κορασίδη,
Ανδρέας Μουζάκης,
Πέτρος Πασπάτης,
Ειρήνη Πολίτη,
Παναγιώτης Ξέστερνος,
Βαρβάρα Σταβάρη,
Μας κάνετε τη ζωή μας δυσβάσταχτη;
Σας κάνουμε την δική σας δύσκολη»
Οι συντελεστές της παράστασης
Σκηνοθεσία: Γιώργος Ευγενικός.
Σκηνογραφία: Ελένη Τσιόγκα,
Επιμέλεια μουσικής - ήχος - φώτα: Σώζα Μουζάκη, Κώστας Μάρας,
Κομμώσεις – μακιγιάζ: Βαρβάρα Κορασίδη, Μιχαλένια Δεμένεγα.
Εμφανίστηκαν αλφαβητικά οι:
Παναγιώτης Βιτάλης,
Γιάννης Βρέτταρος,
Δήμητρα Κορασίδη,
Ανδρέας Μουζάκης,
Πέτρος Πασπάτης,
Ειρήνη Πολίτη,
Παναγιώτης Ξέστερνος,
Βαρβάρα Σταβάρη,
